PS-04

Dokładna kopia modelu historycznego.
UWAGA. Model kuty i hartowany do lekkiego treningu siły cięcia.
Model posiada tępą klingę ale nadaje się do ostrzenia.


KLINGA: STAL WYSOKOWĘGLOWA 1060 KUTA I HARTOWANA RĘCZNIE (wymaga konserwacji) HARTOWANIE DO POZIOMU: 52-54 HRC
POCHWA: STAL WĘGLOWA POLEROWANA (wymaga konserwacji). Pochwa wykładana w środku skórą. Można trzymać szablę w pochwie bez obaw o korozję. 
WYSOKA ELASTYCZNOŚĆ KLINGI
Wymiary:
Długość klingi: 78 cm
Grubość ostrza przy rękojeści: 6 mm
Szerokość ostrza przy rękojeści: 3,5 cm
Długość pochwy: 85 cm
Długość całkowita w pochwie: 98 cm
Waga z pochwą: 1,75 kg
Waga bez pochwy:  1,15 kg 
Waga pochwy: 0,65 kg 



Głownia zakrzywiona kołowo w dolnej części (ostrze), środek ciężkości posiadała na 20-25 cm wysokości. Górna (znajdująca się przy rękojeści), tępa część głowni zwana zastawą służyła do odbijania cięć przeciwnika. Dolna część głowni (sztych) zakończona była piórem - podwójnym ostrzem pozwalającym zadawanie pchnięć. Obie strony ostrza są gładkie.
Szabla ta posiada lekko zakrzywioną rękojeść. Zamknięty kabłąk (nachylony pod kątem 105 do jelca) chronił dłoń i zapewniał odpowiednie wyważenie broni. Mosiężny kaptur, pokrywający tylną część rękojeści wzmacniał uchwyt. Mosiężny jelec z wąsami wzmacniał broń w jej najsłabszym punkcie – w miejscu złączenia ostrza z rękojeścią oraz dodatkowo chronił dłoń. Znajdujący się pośrodku jelca paluch wykonany z mosiądzu pozwalał na lepszą kontrolę nad szablą podczas ataku. 
Trzon rękojeści drewniany, poprzecznie karbowany, obciągnięty czarną skórą, z oplotem z podwójnego skręconego mosiężnego filigranu. Głownia stalowa polerowana, o dużej krzywiźnie, szlifowana obustronnie w pojedyncze zbrocze.
W zestawie znajduje się również stalowa pochwa z jednym okuciem w postaci stalowej ryfki z kolczykiem.

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami. 
Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń. 
Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.


Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.
Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.
Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.