UNIKATOWY MIECZ SAMURAJSKI KATANA DO TRENINGU - STAL TAMAHAGANE R1041

MIECZ WYKONYWANY NA ZAMÓWIENIE. CZAS REALIZACJI OKOŁO 90-120 DNI OD WPŁATY.
Uwaga: model przeznaczony do profesjonalnego treningu siły cięcia.
MIECZ WYTWARZANY ZGODNIE Z TRADYCJĄ I JAPOŃSKIMI ZASADAMI.


Katana: 
Długość całkowita: 103cm/40.6inch 
Długość ostrza: 71cm/27.9inch 
Długość rękojeści: 27cm/10.6inch 
Motohaba (szerokość obok habaki): 3.1-3.2cm 
Sakihaba (szerokość obok yokote): 2.4-2.5cm 
Sori (krzywizna): 1.9cm 
Kasane (grubość ostrza przy habaki): 7-8mm 

Ostrze kute ręcznie: dodatkowe hartowanie wodą gliną i ogniem - dzięki czemu ostrze ma wyższe HRC 
Na ostrzu widoczne słoje powstałe przy warstwowaniu (miecz posiada ponad 32 tysiące warstw)
Na ostrzu unikatowy hamon - dzięki specjalnym kamieniom HOZUYA i JIZUYA jest odciśnięta niepowtarzalna struktura każdego kamienia.
Proces ostrzenia i polerowania ręcznego trwa około 30-45 dni.

Rękojeść tsuka owinięta jest z wierzchu tsuka-ito z uformowanymi romboidalnie wzorkami zwanymi menuki. Trzon rękojeści złożony z dwóch trzasek drewnianych, obciągnięty skórą płaszczki samegawa. Przy jelcu tsuba umiejscowiony pierścień fuchi wzmacniający rękojeść. Na górze ostrza założony jest kołnierz habaki ze stopu metali zwanym shakudo.
W zestawie z unikatową, pochwą (saya) obwiązaną przy szyjce (koiguchi) sznurem (sageo) przewiniętym przez  kuri-kata.
Stopień naostrzenia: bardzo wysoki
Ostrze o dużej elastyczności
Tsuba: z żelaza
Habaki: z domieszką srebra
Fuchi, kashira oraz menuki żelazo i miedź z domieszką srebra
Saya materiał: drewno bambusowe
Rękojeść:  drewno, prawdziwa skóra płaszczki 

Waga po spakowaniu: 2.0 kg 
Waga ostrza: 1,2 - 1,3 kg
Waga saya (pochwa): 0,2 - 0,3 kg

Model w pełni rozbieralny mocowanie na dwa kołki mekugi.
Cena nie obejmuje stojaka widocznego na zdjęciach.

Opis techniki wykonania:

Ostrze miecza wytwarzane było przez płatnerza (katana-kaji). W ciągu wielu dni kucia, a następnie zgrubnego szlifu strugami nazywanymi sen, następnie (opcjonalnie) wykonywano zbrocze (bo-hi) (trwa to ok. 3 dni). Następnie ostrze hartowano.
Do wykonania katan najwyższego gatunku do tej pory używa się unikatowej stali. Produkuje się ją 2-3 razy w roku z żelaza wypłukiwanego w postaci czarnego "piasku" pochodzącego z górskich strumieni. Proces ten polega on na wytapianiu żelaza (przez trzy doby, w specjalnym piecu) z węglem drzewnym co nadaje stali specyficzne właściwości. Stal powstała z tego wytopu nazywa się tama-hagane. Część stali kruchej i twardej używa się na ostrza, część twardej, lecz wytrzymałej na warstwę pod ostrzem, część plastycznej na rdzeń. Te trzy rodzaje stali wybierane są metodą porównawczą przez płatnerza z kęsów powstających podczas danego wytopu.
W najprostszym wypadku ze zwykłej gąski stali formowano długi pręt, który następnie przecinano, nakładano na siebie dwie połówki i sklepywano na powrót w pręt. Był on następnie wielokrotnie podgrzewany w palenisku. Taki wielokrotny proces przecinania i sklepywania powodował, że ostrze miało konstrukcję laminatu (wielu warstw) stalowego, co przyczyniało się do zwiększenia wytrzymałości bez utraty elastyczności. Wzór utworzony podczas skuwania jest charakterystyczny dla mieczy japońskich, ponieważ początkowa, gąbczasta postać stali wymusza tego typu obróbkę.
Charakterystyczny wygięty kształt ostrza spowodowany jest obróbką temperaturową w ostatniej fazie formowania głowni. Polega ona na zmianie czasu studzenia krawędzi ostrza (yakiba) w stosunku do reszty (ji-hada), przez co uzyskuje się różne twardości, odpowiednio około 60 HRC i 40 HRC. Zmiana temperatury uzyskiwana jest przez pokrycie krawędzi tnącej ostrza wodnym roztworem gliny. Powstałe w tym procesie na płaszczyźnie klingi zafalowania (odbicie zasięgu gliny) nazwane zostały "podpisem miecza" (hamon). Należy pamiętać, że kowal hartował miecz w wodzie, czasem poprzedzonej filmem olejowym, nigdy nie stosował metod hartowania tradycyjną techniką gaszenia w oleju, dla zróżnicowania stref hartowania.
Następnie surową klingę przejmował szlifierz (togimono-shi), który ręcznie za pomocą zestawu kamieni wodnych modelował, ostrzył i w końcu polerował powierzchnię. W nowoczesnym lustrzanym stylu polerowania stosuje się jeszcze igły stalowe.
Ukończoną głownię umieszczano w tymczasowej rękojeści i wykonywano próbę cięcia. 
Ponieważ za właściwy miecz – duszę samuraja – uważano tylko klingę, mogła ona posiadać różne stroje (koshirae): domowy, podróżny, ceremonialny – zawsze składające się z pasujących stylem rękojeści, jelca i pochwy (saya). Bardzo często stosowano też specjalny strój do przechowywania, zwany shira-saya, wykonywany z czystego drewna bez żadnych elementów ozdobnych lub z innego materiału. Dzięki prostocie shira-saya oglądający miecz mógł skupić się tylko i wyłącznie na walorach ostrza, ponieważ jego wzroku nie odciągały elementy oprawy.
Rękojeść użytkową wytwarzano z odmiany magnolii japońskiej (hō-no-ki). Dwa wyżłobione elementy boczne były sklejane klejem ryżowym. Następnie przykładano nań skórę płaszczki. Od strony gardy tsuba zakładano metalowy lub rogowy pierścień (obejmę) wzmacniający o nazwie (fuchi), z drugiej strony rękojeść zakańczano zaślepką (''kashira''). Powierzchnię rękojeści pomiędzy obejmą a zaślepką pokrywano oplotami z materiału bawełnianego lub jedwabnego. Pod oplot wkładano zwykle dwa menuki, ozdoby, które mogły albo zasłaniać otwory kołków mocujących klingę (mekugi), albo przez podniesienie oplotu wypełniać wnętrze trzymającej rękojeść dłoni. Miecz umieszczany był w drewnianej pochwie (saya), która była pokrywana laką, czasem ozdabiania na różne sposoby.